χαλαστήριο

το / χαλαστήριον, ΝΑ

νεοελλ.

εξάρτημα, αγόμενο για το λύσιμο τών τριγωνικών ιστίων τών ιστιοφόρων, κν. καργέλι

αρχ.

(μόνο στον πληθ.) τὰ χαλαστήρια

σχοινιά με τα οποία κατέβαζαν την καταρρακτή θύρα, τον καταρράκτη.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. χαλασ- τού χαλῶ* (πρβλ. χαλαστικός) + επίθημα -τήριον*].